ملاقات با بانوی سال‌خورده رو دیدم.
متن نمایش رو خیلی دوست داشتم ولی اجرای نمایش به نظرم خیلی خوب نبود.تا حالا کاری از سمندریان ندیده بودم، انتظار بیش‌تری از این اسم داشتم.
دورنمات رو از وقتی 12،13 سالم بود با کتاب "قول" دوست داشتم. سال‌ها با این کتاب زندگی کردم. البته فضای این دو قصه از اساس با هم متفاوته. طنز تلخ بانوی سال‌خورده کجا و سیاهی قول کجا. البته به نوعی جبر و سرنوشت در هر دو دخیله. سرنوشت بانوی سال‌خورده و گولن، و نبرد سرنوشت با برنامه‌ریزی و تدابیر قهرمان قول.
یه سئوال ساده، چه‌جوری به خودت اجازه می‌دی به آدمای دیگه بگی عمله؟
از روی قیافه؛ پس به آینه نگاه کن.
از روی سواد شاید؛ راستی چه مدرکی بهت این اجازه‌رو می‌ده؟
آها... از روی فهم؛ اما گمان نمی‌کنم. چون اگه داشتی همچین کلمه‌ای حتا تو ذهنت هم وجود نداشت.
باز هم خاطرات کودکی و کشیده‌ای که به من یاد داد ارزش آدما به چیزی بیش از ظاهرشونه. اما تو کی یاد می‌گیری؟
فکر نمی‌کردم بعد از هری پاتر نوشته‌ای به این دقت و تیزهوشی نوشته بشه؛ اما بعد از دیدن مجموعه‌ی "گمشدگان-lost" حرفم رو پس می‌گیرم.
جک، کیت، ساویر، چارلی، سعید، جان‌لاک و ... انگار با من زندگی می‌کنند. ساعت‌ها درباره‌شون فکر می‌کنم.
جک رو خیلی دوست دارم. به خاطر صداقتش، به این دلیل که روابط انسانی و راست‌گویی براش مهم‌تر از نسبت‌های خونیه. برای این‌که اشتباه می‌کنه، عصبانی می‌شه و در عین خوب بودن، قدیس نیست.
نگاه محکم کیت، وقار و محبتش به ساویر رو دوست دارم.
با نگاه خیره و نافذ ساویر، درشتی‌هاش به دیگران و خطوط کم‌رنگ محبت بین او و سعید زندگی می‌کنم.
حماقت‌های چارلی، استقامت سعید و مرموز بودن جان لاک منو دیوونه می‌کنه.
شنون رو هم با وجود خودخواه بودنش دوست دارم.
راستی اگه تموم شه چی کار کنم؟
"In the dark garden
صبحانه
قهوه رو ریخ تو فنجون
شیرو ریخ رو قهوه
قندو انداخ تو شیر قهوه
با قاشق چایی‌خوری همش زد
شیرقهوه‌رو خورد و فنجونو گذاشت
بیاینکه به من چیزی بگه،
سیگاری چاق کرد
دودشو حلقه‌حلقه بیرون داد
خاکسترشو تکوند تو زیرسیگاری
بیاینکه به من نگاهی کنه،
پاشد کلاشو گذاشت سرش
بارونی‌شو تنش کرد چون‌که داشت می‌بارید
و زیر بارون از خونه رفت
بی‌یک کلمه حرف
بی‌یه نگاه.
من سرمو گرفتم تو دستام و
اشکام سرازیر شد.
ترجمه‌ی اولین پست (Dejeuner du Matin، ژاک پره‌ور)
تا حالا به این فکر کردی اولین زمانی که بچه‌ها از بزرگ شدن و آرزوي زودتر بزرگ شدن پشيمون مي‌شن کيه؟ وقتي اداره‌ي آموزش و پرورش دبستاني‌ها رو به خاطر بارش برف تعطيل مي‌کنه، و اونا ديگه دبستاني نيستن...
پرنده مردنی است
دلم گرفته است
دلم گرفته است
به ایوان می‌روم و انگشتانم را
بر پوست کشیده‌ی شب می‌کشم
چراغ‌های رابطه تاریکند
چراغ‌های رابطه تاریکند
کسی مرا به آفتاب
معرفی نخواهد کرد
کسی مرا به میهمانی گنجشک‌ها نخواهد برد
پرواز را بخاطر بسپار
پرنده مردنی است
تولدت مبارک فروغ جون!!! راستش خودم يادم نبود، يکي از همکارام گفت.
اينم يه عکس از موشي جونم!!!!!
از سه روز پيش تا حالا همش به فکر موشي هستم. به فکر دستاش و قوه‌ي بويايي‌ش. فکر کنم دستاش بايد خيلي نرم باشه. عاشق صحنه‌اي هستم که کوچولو برگ‌بو توي سوپ مي‌ريخت.
کريسمس مبارک. تا همين چند وقت پيش فکر مي‌کردم آدما بزرگ‌ترين خوشبختي‌شون اينه که دوستاشونو خودشون انتخاب مي‌کنن. دوست مثل پدر و مادر يا فاميلاي ديگه نيست که مجبور باشي يه عمر تحمل کني. اما راستيتش الان چن وقته افسرده شدم، دوستاتم هر چقدر با وسواس انتخاب کني يه جايي وا مي‌دن. البته شايد کمي هم به اين مربوط باشه که من آدم خودخواهي هستم. هميشه مراقب بودم دوستام آدمايي باشن که به ديگران آزار نرسونن، دنبال نفع خودشون نباشن و مهم‌تر از همه اين‌که به اين نگاه نکنن که چون فلاني اين رفتار رو کرد حالا اينم رفتار من! يعني رفتارشونو بر مبناي رفتار ديگران تنظيم نکنن. مي‌دونم مي‌دونم "همه" (يعني واقعا "همه") اين‌طوريند.
بچه که بودم وقتايي که امتحان داشتيم تو کلاس که با بچه‌ها حرف مي‌زديم يه وقتايي مي‌شد که درس نمي‌خوندم. مي‌گفتم بچه‌ها من هيچ‌چي نخوندم. آزاده يا نرگس هم مثلا مي‌گفتن ما هم هيچ‌چي نخونديم. بعد که امتحان مي‌د‌اديم من مي‌شدم 14 و اونا 20. اون وقتا نمي‌فهميدم چرا. ولي الان مي‌فهمم که کلمه‌ي هيچ براي من واقعي بود و من واقعا خودِ بي‌دفاعم رو به همه نشون مي‌دادم ولي بقيه چيزي رو براي خودشون باقي مي‌گذاشتن. يه راه دررو.
ديگران هميشه جايي رو براي خودشون نگه مي‌دارن؛ فضايي رو براي مبارزه و برنامه‌ريزي دارند. اين‌جاس که آدما ياد مي‌گيرن که مثلا با مادرشوور بايد اين‌جوري تا کرد و با عروس اون‌جوري. دلم مي‌گيره.
شايدم آدما بايد همون‌جوري باشن که مي‌خوان. برخي زرنگ و برخي ساده‌لوح.
